Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w perspektywę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszystkim ze stawów rozgrywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czyli tej, w jaką kręci się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istot pionowej, zgodny z biegiem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w kierunku tym wybiera udział krążek stawowy, a to przeprowadza się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy pokazuje się z dolu żuchwy w punktu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcje stawów, są w całej sile związane z złą instalacją i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i ustrzeżenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera szerokie stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest kluczowy pomysł na otrzymanie korzystnych efektów leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontaktu do szczęki - również w toku spoczynku, jak i czynności - ma pierwszorzędne stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych i pełną ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki przenosi się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na ważne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu oraz na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na działające się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których powstają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podnosić się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek spotyka się w drogi strzałkowej albo w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Zaleca zobacz się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia zaleca się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe przejmuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa wydobywa się przez największy termin także z którego otwierają się jej ruchy. Jest to danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej nazywa się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w zakresie 2-4 mm. Uważa się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej podstawie w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące uważają się to w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni będących swoje przyczepy na żuchwie przychodzi na jej miejsce. Istnieje w ten sposób stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w kształcie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzin Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej zależny z przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim a jest prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w możliwościach 5-9,7 mm Hg także istnieje najważniejsze bezpośrednio po połykaniu, jak może mieć wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, funkcjonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która sprzedaje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Zabiera się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony czerpiące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje oddany do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, tworząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej poleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane oraz bardziej oddziałują na danie żuchwy.